Laten we het hebben over het fenomeen “cancel culture”. Naast “toxic” en “energy” the most overused term in this day and age. It’s wack.Heel deze cancel culture is wack. Ik ga jullie haarfijn uitleggen waarom it’s wack AF is.
Artiesten worden aanbeden. De hemel in geprezen. Verafgood zelfs. Alles wat ze doen wordt door de media op de voet gevolgd. Elke misstap wordt vergroot en gedeeld met het publiek. Zeker als het gaat om hoe ze bewegen in tijden van nood. Let me say one thing: these rappers ain’t gonna save us and quite frankly… it’s not their job to do so. Hear me out.
Het jaar is 2009. De hiphopscene in Nederland is in haar prime. Er bloeien een aantal nieuwe rappers op onder platenlabel TopNotch. Rappers die TopNotch’ merk waarborgde als vaandeldrager wat betreft hiphop in Nederland.
I’ve been slacking. Hard. Dus toen een van m’n vriendinnen aan het raven was over het nieuwe album, realiseerde ik me dat die hele release me voorbij is gegaan. Ik heb nu eindelijk de tijd genomen om this masterpiece te beluisteren. Let me tell you…
Waar de meerderheid van de fans verliefd werd op de sounds van ATCQ na het horen van tracks zoals “The Scenario”. “Can I Kick It?”. “Electric Relaxation” en “Bonita Applebum”, begint mijn quest in 2016 met een MTV show, een documentaire en een VANS patta.
Missy is verantwoordelijk voor heel wat gems en ze krijgt nog steeds niet de credits die ze verdient. That gonn’ end today. Laat me jullie vertellen waarom Missy de koning der koningen is and y’all gonn’ start putting some respect on her name.
Toen mijn broer mij een clip stuurde van Sef’s liveoptreden bij NPO’s M (which sounded beautiful AF, by the way), wist ik dat ik het album van Sef moest beluisteren. It wouldn’t sit right in my heart nostalgic heart als ik het album niet zou checken.
Flinke Namen. Een naam wat gewicht draagt en enige verwachting met zich meebrengt. Tevens de naam van rapformatie bestaande uit Murth, The Flexican, Fit en Sef. Een groep dat niet alleen mijn volledige aandacht had, maar ook mijn volledige hart.