At this point.
Albums reviewen maanden nadat ze zijn uitgekomen, is part of my brand.
Maar, since we’re still in lockdown, we’re practically still in 2020, so I’m still kinda on time.

In San Na Hype (serie op igtv, waar ik de hype rond rappers van back in the day uitzoek op basis van vijf van hun most hyped albums) gaf ik al aan dat Extinction Level Event: The Final World Front my favorite Busta album is en dat ik om die reden ook Extinction Level Event 2: The Wrath Of God zou reviewen, to see if it can live up to the first one, so let’s go.

The Wrath of God betekent ‘an angry response on God’s part to human disobedience’ wat de intro ook heel fitting maakt. Het album opent met een vervormde, duistere stem die verwijst naar religieuze figuren zoals Nimrod en Lucifer en de teisterende events zoals 9/11 en COVID19. Op dezelfde zeven minuten durende intro horen we ook Busta een lange verse spitten waar hij mid-verse van flow en beat verandert. That beat, which samples Nas’ “The World Is Yours”, is ziek. Deze verse alleen al, zet de toon voor het album en laat horen dat Busta Rhymes meer props verdiend als het gaat om longevity en consistency in hiphop.

“What deeply impacted how watchin’ a flick really moved me / As the world was ending, Morgan Freeman was prez in a movie / So, let’s fast-forward to 2009 / Or 2012 when we left an impression on the minds / Of the people makin’ sure we remember if we slightly doubted / That the world was ending and we can’t really do shit about it / Damn, funny when I saw the flick, it did amuse me through / To the point that Danny Glover was prez in the movie too / Then I questioned why they reiteratin’ the same plot / Should we be a little para’ now that they gave us Barack? / In 2020, the message I’m sending / Now that my president gone, how convenient the world has ended”

Op een intro met een thema als deze is een feature van Rakim alleen maar logisch. Hij gaat verder where Busta left off en heeft het ook over religie en over rampen zoals COVID19 en klimaatverandering.

“I tried to warn ‘em with The Seventh Seal / The world is wounded, it may never heal / Even Mother Nature’s gettin’ ill, it’s gettin’ real / When millions get killed when that deadly weather spill”

Ook de beat switch op de track “Strap Yourself Down”?! Jeez. Hou op met me. Productie van de track is in handen van Pete Rock en the late, great J Dilla. Ik heb het altijd over producers en hoe zij je kunnen maken of breken en deze track is another example. Zo ook “Slow Flow”. De track, met een beat that makes you make that ‘stank face’, spit hij op de tweede verse met vele references naar classic albums. Als het gaat om trucjes zoals deze of een hele verse spitten waar elke zin rijmt op elkaar, zoals op “Oh No”, is Busta koning.

Busta is ook niet vies van een oldschool sample. Waar hij eerder Nas samplede, sampled hij op “Outta My Mind” Bell Biv Devoe’s “Poison” as only he can.

Een track die ik, voordat ik het album had beluisterd, op repeat had is “Boomp!”. Het is niet per se een standout track, maar de gehele flow is just… ja, man. 

“The Don & The Boss” met Vybz Kartel is dan een track wat ik weer minder vind. Heel repetitive en het voelt alsof deze last-minute is toegevoegd. Messes up the whole flow of the album. Maar, ik merk wel een switch op dit album vanaf deze track. Van tracks die focussen op destruction en het geloof gaan we, onder andere, naar tracks voor, over en met vrouwen. Zoals op, one of my favorites, “Best I Can” met Rapsody. The sample use, het thema, de rollen die beide vervullen perfect. Dope. Dit wordt opgevolgd door de track “Where I Belong” met Mariah Carey een mooi vervolg van de hit, dat hier ook wordt gesampled “I Know What You Want”.

Ik moet even een alinea wijden aan de transition van “Deep Thought”, “The Young God Speaks” en “Look Over Your Shoulder”. Hoe die drie connecten door het thema, de inhoud en productie, is heel mooi gedaan. Alleen al voor de album sequencing krijgt dit album van mij een 10. Over die laatste track gesproken… legendary. Zowel Busta en Kendrick maken kapot. 

De twee laatste tracks op het album, “Freedom?” en “Satanic”, zijn voor mij ook the most powerful tracks, op de intro na. Waar hij het heeft over the current state of the life and how black people are still oppressed in “Freedom?”, heeft hij het op “Satanic” over rappers die een pact sluiten met de duivel, just for some clout.

Dan heb ik het nog niet over de features gehad: Q-Tip, Rakim, ODB, Rapsody, Anderson. Paak, Kendrick Lamar, Mary J. Blige en Mariah Carey, just to name a few. Only the cream of the crop en dit heeft zeker bijgedragen aan de kwaliteit van het album.

Ik heb heel wat releases van 2020 gemist, maar ik ben blij dat ik deze nog heb gecheckt. 2020 stond vooral in het teken van oldschool rappers reclaiming their throne (zoals Nas’ King’s Disease” bijvoorbeeld) and showing everybody they still got it. Zo ook Bussa-bus. 

“Once I was built / God broke the mold / No matter how many clones you make / They can’t touch my throne”