Ik heb het al gehad over Flinke Namen. As much as I liked them, moet ik eerlijk zeggen dat na de split, ik ze als individuele artiesten nauwelijks gecheckt heb. Dat is op Sef na. “De Leven” en “Wakker” hebben in huize Imani zeker nog airplay gehad.

Dus toen mijn broer mij een clip stuurde van Sef’s liveoptreden bij NPO’s M (which sounded beautiful AF, by the way), wist ik dat ik het album van Sef moest beluisteren. It wouldn’t sit right in my nostaligic heart if I didn’t.

El Salvador opent met het nummer “Niks Missen” – een van mijn favorieten, which is basically a for FOMO, if it had a soundtrack that is. Ironisch. Zeker nu, since everything is canceled en de optie om iets te missen niet eens aanwezig is.

Een van de uitstekers is “Mattenklopper”. “Mattenklopper” heeft qua productie iets weg van een Missy/Timbo collab, maar ergens ook iets trappy. Klinkt logisch sinds hij af en toe Atlanta referenced en de trap-capital’s eigen André 3000 ook even noemt.

Hoe “Mattenklopper” klinkt als iets wat makkelijk in de club gedraaid kan worden, is “Oceaan” op z’n beurt weer de perfecte zondagochtend muziek. Helemaal vergezeld met de klanken van Gerson Main. You know yours truly loves her some versatility.

Als ik het album met één woord moet omschrijven is het oprecht. In nummers zoals “Weet ik Veel”, “Wat Nog Meer?” en “Secondelijm” laat Sef ook horen dat hij net zoals is als jij en ik. Geen façade, geen beeld dat hij probeert te creëren. Gewoon authentiek en oprecht Sef.

Op het 16-tracks-tellend project weet Sef je aandacht te behouden door middel van veelzijdigheid. Doordat je niet weet welke sound je staat te wachten zodra de laatste seconden van de huidige track aftikken, blijf je geboeid. Al langer dan een decennium in de game en nog steeds een mooie plaat uitbrengen wat het luisteren waard is, waarbij je trouw blijft aan jouw stijl – geen verloochening, i¬s niet voor iedereen weggelegd. Sef maakt het waar, though.

Favorites: “Niks Missen”, “Mattenklopper”, “Weet Ik Veel”, “Mekka” en “Wat Nog Meer?”.