“Hiphop from a woman’s perspective”. Dat is IMANI SIGOURNEY. Dat is mijn brand. Ik heb het in mijn eerste stuk gehad over het willen belichten van alle facetten van hiphop, the good and the bad. Ik zou alleen mezelf voor de gek houden als ik misogynie in hiphop niet bespreek, zeker als vrouwelijke liefhebber. Dit gesprek is nodig. Nadat YouTube mij Ellen Chamberlain’s Ted Talk over misogynie voorstelde, wist ik dat ik dit onderwerp niet meer op de lange baan kon schuiven.

MAIN AUDIENCE
Zoals eerder vermeld, heb ik een semester mogen studeren in New York. Bij het vak ‘Blacks and Mass Media’ is er veel tijd besteed aan hiphop. Hier heb ik kennis mogen maken met Tricia Rose. Tricia Rose is academicus, public speaker en media commentator. In “Hip Hop, Mass Media and Racial Storytelling in the Age of Obama” heeft ze het onder andere over de consumenten van hiphop. Voorafgaand aan het kijken van deze video, ging ik er altijd vanuit dat hiphop muziek voornamelijk wordt geconsumeerd door black people – sinds wij het adem in hebben geblazen, is het alleen maar logisch dat wij er het meest van genieten en de vruchten van plukken. Om vervolgens te leren dat dit niet het geval is en jonge, witte mannen the main consumers zijn, plaatst hiphop zeker in perspectief. Alles werd mij nu duidelijk.

VRAAG EN AANBOD
Wat ooit begon als een ontsnapping uit de harde realiteit in South-Bronx, is nu een handelswaar. Waarbij jonge, witte mannen de nummer één klant zijn. Rap heeft een stigma van het verheerlijken van criminaliteit, gewelddadigheid en ook misogynie. Ik zeg nu niet dat deze thema’s niet aanwezig zijn, maar wat ik wel kan zeggen is dat deze thema’s het meest worden benadrukt, omdat ze geliefd zijn bij de jonge witte consument, de nummer één consument. Waarom? Dit geeft hen een kijkje in “the hard-knock life” without living “the hard-knock life”. Commerciële muziek is gericht op verkoop, vraag en aanbod bepaalt wie commercieel doorbreekt. Dus zij die rappen over thema’s zoals misogynie, zullen sneller genieten van commercieel succes.

Al deze informatie geeft op haar plaats ook antwoord op de vragen:

1. Waarom hebben sommige artiesten meer commercieel succes dan anderen?
2. Waarom zijn sommige onderwerpen populairder dan anderen?
3. Waarom klinkt alles hetzelfde?

WEERSPIEGELING
Dus, misogynie verkoopt. Misogynie. Vrouwenhaat. Een afkeer van vrouwen. Dit is niet alleen een probleem in muziek, maar ook in de maatschappij. Sinds rap verhalen vertellen is over o.a. het dagelijks leven, moeten we kijken naar de maatschappij. Hoe wordt de vrouw behandeld in het dagelijks leven? Hoe staat de vrouw in de maatschappij? Neem feminisme bijvoorbeeld, hoe vaak worden schouders opgehaald of met afgunst gekeken naar deze beweging? Dit terwijl het niks anders is dan vrouwen die vechten voor respect.
Ik denk dat als wij het maatschappelijk idee van de vrouw veranderen, muziek volgt. Dit gebeurt natuurlijk niet binnen één dag, sinds het zo deeply rooted is, maar daar moeten wij zijn willen wij enige verandering zien.

“They were chronicling their life experience, rather than glorifying it”

RECLAIMEN
Het feit dat femcees de connotatie veranderen rondom denigrerende woorden zoals ‘bitch’ en hun seksualiteit omarmen zorgt ervoor dat je niks tegen ze kunt inbrengen. In een tijd van misogynie is het tegengeluid van vrouwen in hiphop zeker te horen. Vooral de opmars van vrouwen die zelfverzekerd zijn in hun seksualiteit – neem een Cardi B, Megan Thee Stallion of pionier Lil’ Kim, zorgt ervoor dat je niet om hen heen kunt. Niet alleen in het buitenland maken femcees koud, ook hier. Ik noem een Latifah, Ella John, Beckie, Madame, I Am Aisha etc.
Om in Chamberlain’s voetsporen treden, heb ik een playlist genaamd U.N.I.T.Y. – voor de oplettende kijker: titel van de single van Queen Latifah, waar ook de titel van dit artikel vandaan komt – samengesteld met mijn favoriete femcees. Enjoy.
The future is female.
We run ish.