“In the great words of Erykah Badu, we are artists and we are sensitive about our shit. We are passionate. For most of us, this is all we’ve got. This is our only hope.” Diddy aka de-man-van-vele-namen-volgens-mij-heet-meneer-nu-Love, had heel wat te zeggen over de Grammy Awards. De Grammys staan erom bekend om hiphop niet haar props te geven. Neem 2014, Macklemore wint album van het jaar boven Kendrick Lamar’s Good Kid, m.A.A.d City. Precies. Niet alleen tijdens awards krijgt hiphop niet genoeg credits, maar ook op de 364 dagen waarop de Grammys niet worden gehouden.

Hiphop is overal. Hiphop gaat lekker: gouden plaat na gouden plaat wordt uitgereikt, elke hitlijst wordt bezet en Spotify streaming records worden verbroken etc. Je kan niet meer om hiphop heen. Zij die zich verbonden voelen met de cultuur wisten dit al. Nu zien de grotere instanties dit ook: musea die meer tentoonstellingen hebben over de cultuur, rappers die worden ingezet om je de laatste verzekering of simkaart te verkopen etc. Top, maar waarom is het dat als het gaat om het verslag brengen van zaken betreffende hiphop, traditionele media een “professional” inschakelen die geen affiniteit heeft met de cultuur? Daarbij komt kijken dat als er verslag wordt gedaan van hiphop, het vooral om iets negatiefs gaat.

“Black music has never been respected by the Grammys, and for years we’ve allowed institutions that have never had our best interests at heart to judge us”

IF IT TALK LIKE AN OPP, THEN IT MUST BE
If you ask me, heeft dit te maken met het feit dat vooral oudere generaties hiphop afschilderen als iets slechts and In order to keep that image of hiphop as something bad going, they have to report on the negativity. Laat dit nou net de mensen zijn die aan het hoofd staan van deze instanties. Daarom wordt er geen verslag gedaan als Chivv teruggeeft aan de jeugd in Suriname of als Jonna Fraser bezig is met “Dior money aan het spenden in die veldjes daar in Su”. Cause God forbid that something good can come out of hiphop, right? Dit kan je allemaal herleiden naar één bron: onwetendheid. Zij lacken kennis over hiphop als cultuur. Dat is ook de reden waarom outsiders schreeuwen dat hiphop een kweekvijver van negativiteit is, want dat is het enige waaraan ze worden blootgesteld. So, can we really blame them?

FOR US BY US
How can we fix this, you ask? Wij kunnen blijven pushen voor meer jongeren, diversiteit, real professionals. Niet alleen voor de camera, maar ook achter de camera, of – and that’s exactly what I’m going to do – wij nemen het heft in handen en produceren het zelf. Zij die weten over de cultuur, produceren voor de cultuur. On our FUBU ish.

We kunnen blijven klagen en er proberen tegen te vechten, maar net als vechten tegen een receding hairline, het heeft geen zin. We hebben onze eigen outlets nodig. Geschreven door zij die weten wat er speelt. Niet omdat zij kijken vanaf de zijlijn, maar omdat ze deel uitmaken van het spel. Er zijn al velen die het voortouw hebben genomen. Ik noem een:
• Saul van Stapele
• State Magazine
• Rotjoch (101 Barz)
• Fernando Halman (Nando Leaks)
• Vlotte Babbels
• Convo

HIPHOP FROM A WOMAN’S PERSPECTIVE
The list goes on. Zij praten over de cultuur en nodigen ook mensen van de cultuur uit om het verhaal te vertellen: rappers, producers, dj’s etc. Het komt van de bron en wordt niet verwaterd. Daarom het belang van het vertellen van ons eigen verhaal, want als we het verhaal door buitenstaanders laten vertellen, zal hiphop de geschiedenisboeken ingaan als iets eenzijdigs: een cultuur dat alleen misogynie en geweld prijst. Terwijl deze cultuur meerdere facetten heeft. Don’t get me wrong, hiermee zeg ik niet dat deze zaken niet aanwezig zijn, maar met mijn platform wil ik alle facetten belichten, zowel the good as the bad.

Daarom wil ik mezelf graag aan het lijstje toevoegen.
Repping for the ladies, because we got something to say too.
I am here to rewrite history.